Ένας γιαπωνέζος μοναχός πήγε να επισκεφτεί τον σεβαστό του
δάσκαλο για να εμπνευστεί από τα λόγια του τα σοφά. Πριν καθίσει, ο πνευματικός δάσκαλος πρόσφερε στο μαθητή του τσάι.
Άρχισε να του το σερβίρει , αλλά όταν το φλυτζάνι γέμισε δεν σταμάτησε και το τσάι χύθηκε στο πάτωμα. << Γιατί συνεχίζεις να σερβίρεις;>> διαμαρτυρήθηκε ο μοναχός, << Δεν βλέπεις πως το τσάι ξεχυλίζει;>>. Ο δάσκαλος απάντησε : << Ο νους σου είναι σαν αυτό το φλυτζάνι.Πώς μπορώ να σου σερβίρω κάτι το καινούριο χωρίς εσύ να έχεις αδειάσει το νου σου από τα παλιά νοητικά περιεχόμενα; >>. Είμαστε μερικές φορές όπως εκείνο το φλυτζάνι.
Για να δεχτούμε τη θεία γνώση, χρειάζεται να προσπαθήσουμε να αδειάσουμε το νου και την καρδιά από όλες τις γήινες σκέψεις και
από όλες τις προκαταλήψεις.Όταν αδειάζουμε εντελώς, αφήνουμε
χώρο στην Ανώτερη Δύναμη. Σαν νερά της Άνοιξης που ρέουν για να γεμίσουν μια άδεια λίμνη, αισθήματα ειρήνης, χαράς, ηρεμίας και αγάπης γεμίζουν τη σιωπή του << είναι >> μας.
<< Σιωπήστε και γνωρήστε πως εγώ είμαι ο Θεός>> αναφέρει ένας ψαλμός. Αφήστε τώρα μια στιγμή για να μείνετε στη σιωπή. Επαναλάβετε ήρεμα στον εαυτό σας : << Ανοίγω την καρδιά μου και το νου μου στην παρουσία του Θεού>>. Μετά ακούστε…. Στην ηρεμία που θα ακολουθήσει θα αισθανθείτε την πληρότητα και την παρουσία την θεραπευτική του πνεύματος.